Owczarek środkowoazjatycki - Central Asian Ovtcharka

Sylwia

Wzorzec OWCZARKA ŚRODKOWOAZJATYCKIEGO -
wzorzec FCI nr 335

KRAJ POCHODZENIA - Rosja.
DATA PUBLIKACJI OBOWIĄZUJĄCEGO WZORCA - 1989
KLASYFIKACJA FCI: Grupa 2 - Sznaucery, pinczery, molosy, szwajcarskie psy pasterskie, rasy pokrewne. Sekcja 2. 2 - Molosy, typ górski.
Nie podlegają próbom pracy.

TYP BUDOWY: Mocny, o masywnym kośćcu i silnie rozwiniętej muskulaturze. Niekiedy spotyka się psy tej rasy mające tendencje do ociężałości. Gruba skóra z dobrze rozwiniętą i elastyczna tkanką łączną tworzy często w okolicach szyi fałdy.
Wady: Otyłość.
Poważne wady: Wątła budowa ciała, niedostatecznie rozwinięta muskulatura, krzywica.

INDEKS FORMATU:
Psy 100-105,
Suki 102-108.
Wady: Niewielkie odchylenia od obowiązującego formatu.
Poważne wady: Znaczne odstępstwa od obowiązującego formatu.

WYSOKOŚĆ W KŁĘBIE:
Psy - minimum 65cm,
Suki - minimum 60cm.
Wady: Wysokość w kłębie u psów od 64 do 60 cm włącznie, u suk pomiędzy 60 a 58cm.
Poważne wady: Wysokość w kłębie u psów poniżej 60 cm, a poniżej 5cS cm u suk.

CECHY USPOSOBIENIA: Pies o dużej potrzebie ruchu, spokojny i zrównoważony. Dominującą reakcją jest aktywna obrona.
Wady: Brak odpowiedniego temperamentu, bojaźliwość.
Poważne wady: Bardzo duża pobudliwość, tchórzliwość.

CECHY PŁCI: Dobrze zaznaczone, psy o wyraźnie samczym typie, mocniejsze i masywniej zbudowane niż suki. Różnice płci wyraźnie widoczne.
Poważne wady: Psy o suczym wyglądzie, jedno- lub obustronne wnętrostwo.

SZATA: Twardy, prosty włos z dobrze wykształconym podszerstkiem. Na głowie i przedniej stronie kończyn krótki i gładko przylegający.
W zależności od długości włosa psy dzielą się na:
a) długowłose, o sierści długości 7-5 cm na grzbiecie, uszach, szyi, kończynach i ogonie
b) krótkowłose, o gładkiej sierści długości 3-5 cm.
Poważne wady: Bardzo krótka sierść, brak podszerstka. miękki, falujący lub kręcony włos.

UMASZCZENIE: Białe, czarne, szare, słomkowe, rude, brązowoszare, pręgowane, srokate i nakrapiane.

GŁOWA: Masywna, o szerokiej mózgoczaszce i dobrze wykształconych kościach policzkowych. Płaskie czoło ze słabo zaznaczonym stopem. Kufa nieco krótsza niż mózgoczaszka, szeroka między oczami i niemal nic zwężająca się: patrząc z przodu i z góry graniasta, z profilu przypomina stożek, z grubymi, nieco obwisłymi, zakrywającymi kąciki warg faflami. Trufla nosa dobrze rozwinięta, czarna. U psów o jasnym umaszczeniu dopuszczalna brązowa trufla.
Wady: Mała głowa, bardzo silnie wystające kości policzkowe, wypukłe czoło, silnie zaznaczony stop, wystające łuki nadoczodołowe, za krótka lub za długa kufa, pofałdowana skóra na głowic.
Poważne wady: Wąska, lekka głowa, szpiczasta lub poddarta kuta.

USZY: Małe. wiszące, nisko osadzone, trójkątne, krótko kopiowane.
Wady: Wysoko osadzone, nic cięte uszy.

OCZY: Ciemne, szeroko rozstawione, okrągłe, ustawione frontalnie.
Wady: Jasne lub skośne oczy, opadające powieki, zmętniała rogówka.

ZĘBY: Białe, mocne, zwarte, siekacze ustawione w jednej linii. zgryz nożycowy.
Wady: Nieproporcjonalne do wieku zużycie zębów, połamane zęby o ile nie zmienia to zgryzu, brak więcej niż dwóch Pl lub jednego Pl i jednego P2: lekki żółty nalot na zębach.
Poważne wady: Małe, słabe zęby; nieregularnie ustawione siekacze, jakiekolwiek odstępstwo od prawidłowego zgryzu nożycowego; brak kła lub siekacza; brak P3, P4 lub jakiegokolwiek trzonowca; silnie uszkodzone szkliwo.

SZYJA: Krótka, muskularna, nisko noszona, tworząca z linia grzbietu kat 30°- 40°.
Wady: Wydłużona szyja, niedostatecznie umięśniona; silnie zaznaczone podgardle.

KLATKA PIERSIOWA: Szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. jej dolna linia sięga do wysokości łokci lub poniżej nich.
Wady: Spłycona lub słabo rozwinięta klatka piersiowa: wyraźnie obwisła skóra pod klatką piersiową.
Poważne wady: Płaska, wąska, płytka i niedostatecznie rozwinięta klatka piersiowa.

BRZUCH: Lekko podkasany.
Wady: Nadmiernie podkasany (charci) lub niewystarczająco podkasany (zbyt obszerny) brzuch.

KŁĄB: Wyraźnie zaznaczony, szczególnie u psów, wysokość w kłębie jest o 1-2 cm większa od wysokości zadu.
Wady: Słabo zaznaczony, zbyt mało wzniesiony ponad linię grzbietu kłąb.

GRZBIET: Mocny, prosty, szeroki.
Wady: Miękki lub nieznacznie wypukły grzbiet.
Poważne wady: Łękowaty lub karpiowaty grzbiet.

LĘDŹWIE: Krótkie, szerokie, lekko wysklepione.
Wady: Wydłużone, proste lub zbyt silnie wysklepione lędźwie.
Poważne wady: Długie, wąskie lub zapadnięte lędźwie.

ZAD: Szeroki, muskularny, ustawiony niemal poziomo.
Wady: Lekko ścięty zad.
Poważne wady: Wąski, krótki, mocno ścięty lub przebudowany zad.

OGON: Wysoko osadzony, zwisający, sierpowaty, sięgający do stawów skokowych; krótko kopiowany.
Wady: Niekopiowany ogon.

KOŃCZYNY PRZEDNIE: Patrząc od przodu proste i równolegle, ich długość od podłoża do łokci przewyższa nieznacznie połowę wysokości w kłębie. Kąt stawu barkowego wynosi ok.l00°. Proste, mocne i długie przedramiona: krótkie, szerokie, mocne, pionowo ustawione śródręcze.
Wady: Niewielkie odchylenia w katowaniu stawów barkowych, łapy lekko wykręcone do wewnątrz lub na zewnątrz, nieco luźne nadgarstki.
Poważne wady: Zbyt strome lub wąsko ustawione łopatki: zdeformowany kościec; luźne nadgarstki, silnie wykręcone do wewnątrz lub na zewnątrz łapy.

KOŃCZYNY TYLNE: Równoległe, na wysokości stawów kolanowych i skokowych nieco wyprostowane, krótkie podudzie, mocne, ustawione pionowo śródstopie.
Wady: Nie do końca równoległe ustawienie tylnych kończyn, nieco zbyt wąskie ustawienie stawów skokowych, nieco strome katowanie tylnych kończyn.
Poważne wady: Wyraźnie nierównolegle ustawione tylne kończyny, kabłąkowate lub przesadnie stromo katowane kończyny.

ŁAPY (przednie i tylne): Mocne, owalne, zwarte.
Wady: Podłużne, płaskie łapy, o mało zwartych palcach.
Poważne wady: Bardzo płaskie łapy, z szeroko rozstawionymi palcami.

CHODY: Krótki, ciężki kłus przechodzący w galop jest charakterystycznym sposobem poruszania się tej rasy. W kłusie kończyny muszą poruszać się w jednej linii, przy czym przednie kończyny poruszają się nieco zbieżnie.
Wady: Niewielkie odchylenia od opisanych we wzorcu prawidłowych chodów
Poważne wady: Sztywny, związany chód.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE: Jakiekolwiek odstępstwo od zgryzu nożycowego. Brak siekacza lub kła; brak P3, P4 lub jakiegokolwiek trzonowca.

UWAGA: Psy muszą mieć dwa, normalnie rozwinięte jądra, w pełni usytuowane w mosznie.

karanuker

Pisząc że w standarcie jest już o nieufności wobec obcych, miałam na myśli wzorzec wraz z opisem, to taka rozbudowana wersja, każdy wzorzec w FCI ma taką. Postaram się go znaleźć. Jestem nadal podczas remontu i wiele rzeczy mam w towerze, od półtora roku używam lap topa i przez to nie mam ani zdjęć, ani wielu innych rzeczy. Często cytuję z pamięci.

Sylwia

Luiza, czekam!
mam nadzieję, że okrasisz i wzorzec i opis własnym komentarzem czy nawet fotami Wink

MOGUL

Dla porównania opracowany w TURKMENII :

STANDARD TURKMEŃSKIEGO WOŁKODAWA
KRAJ POCHODZENIA; TURKMENIA
Nr.12/2-1-163 z 1.04.1993r./zatwierdzony przez Min.Rolnictwa i Zywności Turkmenistanu/

SZCZEGÓŁOWY OPIS RASY
Wrażenie ogólne

Turkmeński Środkowo azjatycki wołkodaw jest powyżej średniego wzrostu
Dolna granica wys. w kłębie ;. dla psów- 68 cm, dla suk – 60 cm.
Pies, o silnej , harmonijnej i proporcjonalnej budowie i zwartym tułowiu.
Nieco wydłużonego formatu.

Typ konstrukcji :ciężki , kościec masywny z dobrze rozwiniętą muskulaturą.
Skóra gruba z rozwiniętą tkanką podskórną , elastyczna, ruchoma w stosunku do muskulatury, co sprzyja większej zwrotności podczas starcia.
Charakterystyczna sprawność fizyczna i zwrotność, również i w spontanicznym ruchu obrotowym.

Na szyi tworzy charakterystyczne dla tej rasy podgardle.

Posiada dobry wzrok i słuch.
Dymorfizm płciowy wyraźnie zaznaczony, samce są większe , bardziej wyraziste w typie i masywniejsze od suk .
Umaszczenie różnorodne, okrywa włosowa gęsta, z dobrze rozwinięty podszerstkiem.
W ruchu typowy jest chód : "skrócony kłus".

Typ układu nerwowego :
Osobowość ; silna, zrównoważono- ruchliwa .
Typowa reakcja zachowania: aktywna obrona.

Rasie właściwe są takie cechy charakteru jak ; bystry umysł, niezależność, pewność swoich sił, śmiałość , bezgraniczna odwaga, nieufność, agresja wobec drapieżników i sobie podobnych, zaostrzony instynkt ochrony swojego terytorium.

Posiada wysoką zdolność do pracy, wytrzymałość i możliwości do długotrwałego marszu.

Wysokie walory bojowe i nieustraszoność. Cechy te, wypracowane na przestrzeni wieków przy ochronie stad , pozwalają na wykorzystanie turkmeńskiego Środkowo-azjatyckiego wołkodawa, również w służbie wartowniczej.

W wyglądzie zewnętrznym i charakterze psów tej rasy , absolutnie wszystko powinno być podporządkowane jednemu celowi -skutecznemu przeciwstawianiu się każdemu przeciwnikowi , czyniącemu zamach na obiekt ochrony.

GŁOWA
Masywna , w części czaszkowej szeroka, proporcjonalna do ogólnej budowy ciała.
Odpowiadająca płci ( u samców bardziej masywna), długa, z rozwiniętymi łukami jarzmowymi.
Czoło płaskie , stop ledwo zauważalny.
Głowa przy spojrzeniu z góry ma formę tępego trapezu.
Łuki nadoczodołowe mogą być zarysowane, przez co czasami powstaje wrażenie bardziej ostrego przejścia z czoła w kufę.

Kufa, tępa, znacznie krótsza od części czaszkowej (około 1/3 długości głowy) , dobrze wypełniona pod oczami, i we części pomiędzy oczodołami szeroka, i prawie nie zwęża się ku nosowi. Przy spojrzeniu z przodu i z góry wydaje się prostokątna, z profilu ma formę tępego klina , z grubą górną wargą zachodzącą na dolną.

Guz potyliczny zaznaczony , jednak mało widoczny na tle dobrze rozwiniętej muskulatury szyi i części czaszkowej.
Szczęki masywne, żuchwa szeroka, z dobrze zaakcentowaną masywną brodą.
Wargi grube, górna warga zasłania dolną szczękę, tworząc wyraźną "kieszeń". Kąty warg mogą być zaznaczone.

Linia kufy równoległa do linii czoła.

Nos, duży, czarny, nie wystający z ogólnego profilu kufy. Przy białych lub słomkowych umaszczeniach dopuszcza się brązowy nos. , obwódki oczu i wargi.

OCZY
Nieduże, okrągłe , szeroko i frontalnie ustawione , w miarę głęboko osadzone.
Różnych odcieni, odpowiednio do tonu sierści lub ciemniejsze. Przeważający kolor brązowy, jednak przy jasnych umaszczeniach dopuszczalne jasno brązowe lub prawie żółte oczy.

Powieki grube, dopuszczalne niewielkie opuszczenie dolnych powiek i obecność trzeciej powieki. Pożądana nieprzerwana, ciemna obwódka powiek.
Wyraz oczu stanowczy, surowy, spojrzenie ponure i ciężkie.

USZY
Niewielkie , trójkątnego kształtu, wiszące, nisko osadzone,
Podstawa małżowiny niewielka.
Ze względów użytkowych , zgodnie z odwieczną tradycją w kraju pochodzenia, krótko kopiowane w wieku szczenięcym.

UZĘBIENIE

Siekacze ustawione w prostej linii.

Zgryz ścisły nożycowy - siekacze żuchwy opierają się bliżej krawędzi siekaczy szczęki a nie o ich podstawę. , albo
Przodozgryz bez odstępu – siekacze szczęki opierają się o podstawę lub o środek siekaczy żuchwy.
Jest to zgryz pozwalający na długotrwały twardy chwyt.

Przy ścieraniu się siekaczy związanym z wiekiem, /w wieku podeszłym , lub przy rozwojowej transformacji czaszki u młodych psów/ możliwy zgryz cęgowy.
Zęby, duże , białe , szerokie u podstawy, ściśle do siebie przylegające, w pełnym komplecie.

SZYJA
Krótka, muskularna, prawie okrągła w przekroju, nisko ustawiona (pod kątem 30-35 stopni .
w stosunku do linii grzbietu) z charakterystycznym podgardlem.

TUŁÓW

Potężny, o długości trochę większej niż wysokość w kłębie.
Pierś szeroka, z wypukłymi okrągłego kształtu żebrami , łagodnie rozszerzającymi się za łopatkami w stronę żeber rzekomych. Klatka piersiowa w tej części zbliżona jest do kształtu beczkowatego.

Mostek długi, z przodu umiejscowiony na poziomie łokci lub niżej. , z wyjątkiem samej górnej części , praktycznie nie wysuwa się za stawy barkowe. Żebra rzekome dłuższe, przez co powstaje wrażenie wydatnego brzucha.

Kłąb wysoki, muskularny, bardzo dobrze zarysowany., zwłaszcza u samców.

Grzbiet mocny, szeroki, średniej długości , dobrze umięśniony , z niewielkim wklęśnięciem.

Lędźwie krótkie, szerokie, muskularne, dobrze wypełnione, lekko wypukłe.

Brzuch umiarkowanie podciągnięty, nieco ponad linię piersi.
Zad szeroki , dobrze umięśniony , w górnej linii prawie poziomy. Pachwina krótka.

OGON

Wysoko osadzony, szeroki u nasady , długi, opuszczony, najczęściej kształtu sierpowatego, rzadziej w trzeciej części od końca zawinięty w pierścień.

Zgodnie z tradycją , kopiowany w pierwszych dniach po urodzeniu.

KOŃCZYNY PRZEDNIE.

Przy spojrzeniu od przodu, proste i równolegle ustawione.
Kąty stawów barkowych nieco rozprostowane.
Łopatki szerokie i długie -ściśle przylegające do klatki piersiowej.
Stromo ustawione , od stawu barkowego idą praktycznie pionowo do ziemi.
Przedramiona silne, proste , masywne, umiarkowanie długie, w przekroju poprzecznym prawie okrągłe., dobrze umięśnione.
Długość kończyn przednich do łokci , nieco większa od połowy wysokości w kłębie, (-indeks wysoko-nożności =51-54)
Śródręcza krótkie masywne, prawie pionowo ustawione.

KOŃCZYNY TYLNE.

Przy spojrzeniu od tyłu, szeroko i równolegle rozstawione. , proste.
Biodra szerokie., muskularne.
Kąt stawu kolanowego nieznacznie wyrażony, i znajduje się na jednym poziomie z łokciowym.
Stawy skokowe silne, grube, szerokie, o ledwie widocznych rozwartych kątach.
Sródstopia masywne , prawie pionowo ustawione . Kości piętowe długie.

STOPY
Łapy duże , masywne, okrągłego kształtu, palce zwarte, sprężyste, wysklepione.

RUCH
Najbardziej typowy: krótki, sprężysty, nieśpieszny kłus., ze swobodnym wymachem przednich i silnym wybiciem tylnych kończyn , przy przyspieszeniu przechodzący w galop.
W kłusie górna linia , równa i stabilna.
Przednie i tylne łapy schodzą się w ruchu , pod tułowiem, ku linii centralnej.
Stawy w ruchu powinny się rozprostowywać swobodnie.

POKRYWA WŁOSOWA

Sierść gęsta, prosta, gruba, z dobrze rozwiniętym podszerstkiem.
Na głowie i przedniej stronie nóg, sierść krótka, ściśle przylegająca.

Rozróżnia się typy o długim włosie okrywowym ( 7-8 cm) na uszach, szyi , ogonie i tylnej powierzchni nóg, oraz krótkim (3-5 cm) włosie , gładko przylegającym.

Pośrednie typy owłosienia sytuują się między nimi.

UMASZCZENIE
Różnorodne, : białe, czarne, szare, słomkowe, rude, bure, pręgowane, typu płaszczowego, łaciate, jednak przy każdej maści powinny być dobrze wyrażone typowe cechy rasy.
Na białym tle dość często występują cętki.

Konieczna jest dobra pigmentacja nosa., pożądana ciemna pigmentacja obwódki warg i powiek.

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE :

Wnętrostwo, samce w suczym typie, u psów wąska lekka głowa, zaostrzony pysk, Brak więcej niż dwóch zębów, o ile nie można stwierdzić że zostały utracone w wyniku urazu.

UWAGI :

Powyższy STANDARD, przedstawia opis idealnego WOŁKODAWA pochodzenia azjatyckiego.

Każdy defekt, pogarszający eksterier w porównaniu z wyżej opisanym, powinien być rozpatrywany w zależności od stopnia zaakcentowania jako niedostatek, wada, albo wada dyskwalifikująca .,

Wadami są również wszystkie odchylenia w zachowaniu i eksterierze psa stojące na przeszkodzie jego naturalnemu wykorzystaniu jako wołkodawa, lub bojownika przeciw każdemu przeciwnikowi, obrońcy opiekuna i jego dobytku.

KRYTERIA OCENY RASY

KOMENTARZ do OPISU WOŁKODAWA pochodzenia AZJATYCKIEGO

Każdy Sędzia biorący na siebie obowiązek sędziowania tej rasy, nie powinien pomijać faktu , iż przy ocenie WOŁKODAWA, decydującą rolę odgrywa możliwość jego skutecznego naturalnego wykorzystania zgodnie z przeznaczeniem .
Dlatego ażeby prawidłowo ocenić wszystkie zalety i niedostatki WOLKODAWA., a także odrębności jego cech eksterieru w nawiązaniu do umiejętności wykonywania określonych funkcji ruchowych trzeba pamiętać że:
Pierwszeństwo daje się harmonijnym, proporcjonalnie zbudowanym, zbalansowanym we wszystkich szczegółach , silnym fizycznie zwierzętom.

Dla tej rasy NIETYPOWE są zwierzęta drobne, cienko kościste o słabej muskulaturze, tak samo jak , miękkie, limfatyczne i zbyt ciężkie.

Trzeba jednak uwzględnić , bardzo późne ( ok. 3-ech lat) formowanie się psów. Toteż młode psy , które nie zdążyły jeszcze uzyskać masywności , mocy , i wielkości właściwych dojrzałym zwierzętom , mogą mieć mniejsze wymiary .

GŁOWY WOŁKODAWÓW

przy spojrzeniu z boku, mogą reprezentować zasadniczo dwa podstawowe typy , różniące się zasadniczo STOPNIEM ZAAKCENTOWANIA ŁUKÓW BRWIOWYCH.:
-łuki brwiowe słabo zaakcentowane, przełom czołowy łagodny,
-łuki brwiowe mocno zarysowane, przełom czołowy, wizualnie wygląda ostro, jednak pozostaje łagodny.
przy spojrzeniu z góry , pod względem kształtu czaszki , mogą zostać podzielone również na dwa typy :

- czołowa część czaszki prostokątna,

- czołowa część czaszki w kształcie trapezu.

Wynikające z tej klasyfikacje kształty głowy wołkodawa to: 1-1, 1-2, 2-1, 2-2,
Przy sędziowaniu nie powinno się dawać pierwszeństwa żadnej z nich, ponieważ we wszystkich tych odmianach głów , istnieje wiele cech wspólnych właściwych tylko psom tej rasy.

A jest to:

MASYWNA, PŁASKA, LUB PRAWIE PŁASKA , GŁĘBOKA I DŁUGA CZĘŚĆ CZOŁOWA , znacznie dłuższa niż skrócona kufa, która z kolei powinna być:
SZEROKA, MASYWNA, NIEMAL PROSTOKĄTNA, DOBRZE WYPEŁNIONA POD OCZAMI ,
z grubymi zwisającymi na dolną szczękę wargami tworzącymi wyraźną kieszeń wargami.
"Właśnie z powodu tych wspólnych rysów, jeden raz zobaczywszy głowę , prawdziwego azjatyckiego wołkodawa, przy całej różnorodności wewnątrz rasowych typów, trudno pomylić ją z głowami innych dogo podobnych ras"

(. Ajsenberg) .

Temat prawidłowego zgryzu i formy zwierania się szczęk od lat budzi kontrowersje.
Przy prawidłowej interpretacji pochodzenia azjatyckiego wołkodawa, można zrozumieć istotę formy zgryzu i zwierania się szczęk u większości najbardziej typowych i najbardziej imponujących z punktu widzenia rasowości przedstawicieli rasy., konieczność której została podyktowana przez życie.
Przypomnijmy pierwotne przeznaczenie tych psów:

Ochrona stad i karawan przed drapieżnikami, a także polowania , znowuż na największe i najniebezpieczniejsze z drapieżników.
Do wypełniania tych zadań, na równi z innymi specyficznymi cechami budowy anatomicznej potrzebne były POTĘŻNE I SZEROKIE SZCZĘKI Z DUŻYMI I SILNYMI ZĘBAMI.
Siekacze tych kwadratowych prawie szczęk rozmieszczone są w linii prostej a nie po łuku jak u innych ras, potężna i szeroka tak u podstawy jak i przy końcu kufa, prawie nie zwężająca się ku nosowi, ukształtowała się nie przypadkiem, a wychodząc z przeznaczenia i celów praktycznych .

Pod względem zaś formy zwierania się szczęk , rasie tej właściwe są :

albo,
ścisłe nożyce, czyli zgryz nożycowy --gdy siekacze żuchwy opierają się o siekacze szczęki , tylko nieco powyżej krawędzi górnych siekaczy ,
albo
odwrotne nożyce – przodozgryz kontaktowy gdy górne siekacze przy zwieraniu szczęk opierają się poniżej krawędzi lub o podstawę pochyło osadzonych siekaczy dolnych.
Może też mieć miejsce i zgryz cęgowy, z reguły tworzący się na pewnych etapach rozwoju , podczas rozwojowej transformacji "ścisłych nożyc ", w "odwrotne nożyce", co jest charakterystyczne dla okresu dorastania oraz przy ścieraniu się z wiekiem koniuszków górnych siekaczy przy zgryzie nożycowym , w okresie starzenia się psa.
Z obserwacji TYPÓW ZGRYZÓW można powiedzieć że:

ścisłe nożyce, zdarzają się :
u suk,
u młodych samców,
u dorosłych samców o zbyt lekkiej głowie, lub nie bardzo dużych zębach.

odwrotne nożyce mają:
mocne samce o ukończonym formowaniu , lub egzemplarze o najbardziej rasowych, masywnych głowach i dużych zębach.
Natomiast u osobników z kiepskimi , nietypowymi głowami przodozgryz kontaktowy, "odwrotne nożyce", praktycznie się nie zdarza.

BOSAR- ŻELAZNY CHWYT
U egzemplarzy z dobrym uzębieniem zdarzają się zwykle bardzo duże okrajki.
Dlatego przy zwieraniu szczęk , okrajki górnej szczęki wchodzą między okrajki i kły żuchwy , tworząc tym samym razem z tradycyjnym zamkiem i kłami żuchwy wchodzącymi w odstęp między okrajkami a kłami górnej szczęki , tak zwany " PODWÓJNY ZAMEK" .
Sprzyja on bardziej twardemu i pewnemu chwytowi. , tzw.- żelazny chwyt
"PODWÓJNY ZAMEK" spotyka się znacznie częściej przy " odwrotnych nożycach" ,
Przy zwykłych "nożycach", może mieć on miejsce tylko w tym przypadku, jeżeli okrajki górnej szczęki są nieco skręcone do tyłu.

Nie bez podstaw niektórym rasom z grupy MOLOSÓW , o wiele później uformowanym niż WOŁKODAWY azjatyckiego pochodzenia i bezspornie właśnie od nich pochodzącym, zezwala się mieć trzy warianty zgryzu.

Dla każdego nie uprzedzonego człowieka, absolutnie jasnym jest , iż u azjatyckich WOŁKODAWÓW , taka cecha zawarta jest w GENOTYPIE RASY.
Również budowa anatomiczna Środkowo azjatyckiego WOŁKODAWA, wynika z czysto funkcjonalnych potrzeb.
Przez wieki natura stawiała WOŁKODAWOM , prawie nierealne zadanie łączenia w sobie, jednocześnie imponujących rozmiarów i dużego ciężaru z nadzwyczajną zwinnością i koniecznością błyskawicznych reakcji obronnych .
Pies powinien ponadto posiadać umiejętność długotrwałego i oszczędnego przemieszczania się z rytmiczną szybkością. , wszystko to na tle nieregularnego i skąpego odżywiania.
W związku z powyższym, istnieje absolutny związek pomiędzy cechami budowy psa, a spełnianiem przez niego określonych funkcji użytkowych.

·Lekkie spionowanie przednich i tylnych kończyn

Kończyny o słabo zaznaczonych kątach, spełniają rolę sztywnych amortyzatorów , co umożliwia przejmowanie na siebie dużych obciążeń wynikających zarówno z ciężaru masy mięśniowej jak i z ciężaru samego szkieletu WOŁKODAWA , funkcja szczególnie ważna podczas ruchu właściwego psom tej rasy , płynnego kłusu przechodzącego przy przyśpieszeniu w galop.

Jednocześnie ,nieco wyprostowane kąty tylnej strefy (kąt rozprostowania stawów kolanowych ok.135-140 st.) przyczyniają się do utrzymania równowagi psa podczas walki na tylnych łapach w tzw. "stójce ', dając mu tym samym dużą przewagę w boju.
Łopatki znajdują się kilka cm, niżej niż staw biodrowy.

PRZY SĘDZIOWANIU......

Przy sędziowaniu azjatyckich wołkodawów należy pamiętać, że są to psy pracujące, w innym przypadku nie mogą być już zaliczane do rasy i otrzymywać pozytywnych ocen i ich podwyższona agresywność do innych psów , tej samej płci , jest jednym z podstawowych rysów charakteru , odróżniającym te psy, od wszystkich innych ras.

Dlatego ring powinien być znacznie przestronniejszy niż ogólnie przyjęty .
Ekspert prowadzący sędziowanie, nie powinien ani przez chwilę zapominać, że ma przed sobą bardzo starą rasę, w kształtowaniu której, jednym z głównych czynników było środowisko życia i możliwość pracy zgodnie z przeznaczeniem, tocząc walki z drapieżnikami.

Przy czym najsurowszy dobór , tak naturalny jak i sztuczny, odbywał się nie przez dziesięciolecia a nawet, nie w ciągu jednego czy dwóch wieków jak u innych ras, a na przestrzeni tysiącleci. ( ok. 6000 lat )

I właśnie dlatego rasa owczarka środkowo-azjatyckiego wymaga absolutnie nadzwyczajnego i szczególnie indywidualnego podejścia z uwzględnieniem wszystkich jej odrębności i subtelności niespotykanych przy sędziowaniu innych ras.

Trzeba uświadomić sobie, że w imię zachowania tej unikalnej rasy, nie powinno się próbować wciskać jej w ogólnie przyjęte ramy.

"Innego wyjścia być nie może jak tylko zachować te psy takimi jakie przyszły do nas z głębi tysiącleci, dobierając do hodowli rzeczywiście najlepsze z pośród czysto rasowych , poświęcając przy tym więcej uwagi, PIERWOTNYM ROBOCZYM WALOROM tej rasy i POZIOMOWI SYSTEMU NERWOWEGO , bez czego WOŁKODAWY przestają być WOŁKODAWAMI ". /Ajsenberg/

Opracowała: Małgorzata Dustet
na podstawie: INFORM CAO.1998
W.A.Ajsenberg

karanuker

A.P. Mazowier, wybitny kynolog Radziecki i znawca azjatów w każdym opisie tych psów powtarzał, pies nieufny w stosunku do obcych, o zrównoważonym układzie nerwowym.
W standarcie z 1931 roku: złobnaja sobaka czyli zły lub agresywny jak kto woli, lub pełen nienawiści pies.
To samo powtarzał Mazowier w 1935 i w 1950 roku w standartach.

MOGUL

Luiza, a powiedz mi który z Twoich psów jest pełnym nienawiści psem?
Ja mogę powiedzieć to o Moguli i Zumie, ale nie o Goliacie. Goliat , zresztą jak już nie raz pisałam jest pełen nienawiści do innych psów , ale do ludzi NIE !!! Natomiast zmienia się w nocy i w niecodziennych okolicznościach.

karanuker

To tłumaczenie słowa złobnaja. pełen nienawiści mogło się odnosić do tego niebezpiecznego spojrzenia jakie potrafi rzucić azjata przed atakiem, myślę że o to chodzi. Możemy to zmiękczyć i powiedzieć, pełen niechęci (wiadomo że do obcych)

MOGUL

Właśnie sie zastanawiałam, jak określić zachowania moich psów i myślę że " azjatycką duszę" ma tylko mój Zumi , reszta to hodowlane "aborygeny" ha, ha, ha, .
[link widoczny dla zalogowanych][link widoczny dla zalogowanych][link widoczny dla zalogowanych][link widoczny dla zalogowanych][link widoczny dla zalogowanych]

karanuker

A to zdanie z artykułu Elżbiety Chwalibóg na temat rasy:
"Dla tych, którzy szukają pewnego siebie, wyjątkowo nieufnego wobec obcych stróża, azjata to rasa z przyszłością."
Jak wyjątkowo nieufny wobec obcych pies powita gości?

karanuker

Z tego samego artykułu opis wzorca:
"Dla dobrego azjaty nie ma w zasadzie złej maści, ale są wyjątki. Niedobra jest czaprakowa, przy różnych odcieniach podpaleń, wątrobiana przy brązowej trufli nosowej, powiekach, wargach i jasnych oczach, popielata przy szarym nosie, powiekach, wargach i sępich oczach oraz marmurkowa na jakimkolwiek tle."
Zanim przeczytałam ten artykuł, nie mieszkając w Polsce, nie miałam do niego dostępu, już nie lubiłam czaprakowych, coś w środku mi mówiło że nie są dobre.
Oczywiście że są hodowcy którzy hodują takie azjaty, ale ja staram się aby u mnie się takie nie urodziły.

karanuker

Standard nr 335, zarejestrowanym w FCI w roku 1989.
Owczarek środkowoazjatycki sklasyfikowany jest w grupie II FCI (pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy pasterskie), sekcji 2 (molosów), typu 2 (górskich).

Owczarki środkowoazjatyckie są psami o wzroście powyżej średniego i dużym, budowy mocnej, silne, odważne, nieufne w stosunku do obcych, niewymagające, łatwo adaptują się w odmiennych warunkach klimatycznych. To pozwala na szerokie ich użytkowanie w różnych rejonach. Występują głównie w byłych republikach Azji Centralnej i krajach przyległych.

MOGUL

Luiza, nie przejmuj się tak ta maścią, bo przecież nie jest ona problemem ani u Ciebie, ani w Polsce , ani w Rosji. Napisz lepiej co rozumiesz przez " duszę azjaty " , a może każdy się zastanowi czym takim szczególny wyróżnia się pies z duszą?

karanuker

Ta maść mnie intryguje, ponieważ azjata pochodzi od wilka, ok 10000 lat temu został ten wilk udomowiony w Iraku, czyli nie jest dziwne że może mieć gen agouti. Jeżeli ktoś dzisiaj mówi że czaprakowe nie są dobre, prawdopodbnie dlatego że do azjatów dodano inne psy, np. w latach 80. Teraz żeby nie mieć problemów odrzucili psy czaprakowe.
W jakim stopniu musimy śledzić standard, jeżeli jest on pisany często przez osoby niekompetente, które budzą się pewnego ranka i stwierdzają: azjata tylko ze zgryzem nożycowym. Jak to się ma do wieków. Przecież te czaprakowe nie są dyskwalifiowane w krajach pochodzenia rasy.

MOGUL

No to jak to jest, pochwalasz, intryguje Cię czy krytykujesz? A może jest to temat godny dogłębnego rozeznania? Poszukam coś o tym umaszczeniu, a w między czasie wstawiam opinie o przypuszczalnych krzyżówkach z wilkami.

" Niestety , do roli krewnego Środkowo -azjaty jest jeszcze jeden pretendent. – WILK.

Wszędzie, gdzie zamieszkują wilki, zwyczajem są legendy o wilko-psach, które jakby przewyższają zwykłe psy rozumem, siłą : słowem pod każdym względem.
Takie bajki szczególnie lubi się opowiadać nowicjuszom, po raz pierwszy trafiającym w miejsce pierwotnej hodowli jakichkolwiek psów, czy to północnych łajek czy owczarków środkowo-azjatyckich. Dalsze takie historie , już pod postacią opowieści "naocznych świadków" , obrastając wciąż nowymi szczegółami , rozpowszechniają się w środowisku hodowców - amatorów.
Przedstawiając pewną wartość dla zbieraczy folkloru , podobne domysły przynoszą szkodę hodowli psów , służąc tylko za usprawiedliwienie swobodnych, nie podlegających kontroli kryć.

Ponieważ w miejscach tradycyjnego występowania Owczarka środkowo-azjatyckiego , wiele psów trzyma się do tej pory , jak i za Aleksandra Macedońskiego, po staremu, nie uwiązane , a suka w cieczce biega na wolności i sama znajduje sobie partnerów , jeśli przyniesie szczenięta "strefowego umaszczenia"**, to żaden gospodarz nie przyzna się, że tatusiem tych potworków jest Owczarek środkowo europejski ( owczarek niemiecki) , natomiast będzie dumnie obstawiać przy ojcu WILKU !!!!
Nierzadko wzmocnieniu pozycji kulturalnej hodowli przeszkadza obraz Białego Kła, stworzony przez Jacka Londona w słynnej powieści o wilku-psie. Entuzjastyczni zwolennicy dolewu "wilczej krwi" uparcie nie zauważają niektórych oczywistych rzeczy:

1.Wielu etologów dawno dowiodło słabości systemu nerwowego wilko-psich hybryd - mieszańce bywają patologicznie tchórzliwe ,
albo wręcz przeciwnie, patologicznie nad-agresywne, ich zachowanie jest mało przewidywalne .
Taki "PIES", marnie nadaje się do jakiejkolwiek służby.
2.Inna sprawa , że WOŁKODAW, z definicji dławi wilki a nie krzyżuje się z nimi.
Nawiasem mówiąc, suki wobec wilków i podobnych do nich zwierząt są szczególnie agresywne.

3.Wołkodaw, znowuż z definicji , to zwierzę bardziej potężne niż wilk, po co pogarszać rasę mocnych psów,sparowując je ze słabszym partnerem?
TYM SPOSOBEM , JEST ZUPEŁNIE OCZYWISTE, ZE WILK NIE WCHODZI DO GRONA BLIŻSZYCH KREWNYCH
OWCZARKA -ŚRODKOWO AZJATYCKIEGO !!!

Na podstawie : E.N. Myczko, W..A.Bielienkij " Sredneazjatckaja Ovczarka"
Opracowanie: Marta.J.Majewska.& Małgorzata Dustet.

MOGUL

WYTYCZNE DO ROZWOJU RASY W OPINII EKSPERTÓW :
W opinii E.N.Myczko i W.A. Bielienkina
Jedna z głównych dróg rozwoju rasy to zmniejszenie ilości rozmaitych typów psów.
Określenie typów jest konieczne do wykrycia charakterystycznych niedostatków, a przez to – stref selekcyjnego ryzyka.
Klasyfikacja, pozwala chociażby w zarysie wyznaczyć drogę hodowli .

Wykrycie charakterystycznych niedostatków jest szczególnie ważne , ponieważ wraz z rozwojem sieci transportowej , sytuacja OSA, w miejscach jego tradycyjnej hodowli została narażona na mieszanie się izolowanych od wieków i czystej krwi populacji psów. Wielkie demograficzne i etnograficzne zmiany, wzmocniły to przemieszanie, i przywiodły do miejsc występowania czysto rasowych OSA, psy nierasowe, a także psy ras zachodnich. Na całej granicy byłego ZSSR, następuje przemieszanie, z używanym przez straż graniczną, Owczarkiem wschodnio europejskim,/owczarkiem niemieckim/ - charakterystyczna cecha mieszańców to klinowata kufa, wysoko osadzone uszy, czaprakowe umaszczenie.

Przyszłość Owczarka Środkowo - Azjatyckiego to stworzenie kilku linii hodowlanych .
Niestety, konsolidowanie pogłowia wewnątrz każdego typu – to zadanie niezmiernie skomplikowane.
W różnych miastach i hodowlach rosyjskich, pogłowie było od początku nie tylko różnych typów, ale i różnej jakości (!) Częstokroć okazywało się , że suki zupełnie nie pasowały do wiodących reproduktorów. (!) , należały do innych typów , albo co tu ukrywać, nie były rasowe.
W takiej sytuacji dla selekcjonera logicznym jest wysyłanie suk do dobrych samców odpowiedniego typu do innych miast , ale.....i w tym cała rzecz , bynajmniej niekażdy hodowca gotowy jest ponosić duże koszty i znosić niedogodności związane z podróżą przez pół Kraju , czy choćby 100 km. Uwzględniając że nikt tych kosztów właścicielowi nie rekompensował , było mu prościej połączyć sukę na miejscu z tym psem jaki jest w rezultacie w wielu miejscach psy utraciły cechy pozwalające precyzyjnie odnosić je do tego czy innego TYPU, i usiłowania przywrócenia stanu pierwotnego już chyba nie przyniosą sukcesu.

Droga rozwoju Rasy jest jasna :
Należy przede wszystkim zachować jej wysokie walory robocze i niewielkie wymagania tych psów. Trzeba w dalszym ciągu wzmacniać odmienność
od pokrewnych ras, w pierwszej kolejności od Owczarka kaukaskiego, Bernardyna i Mastifa tybetańskiego angielskiej selekcji.
To niezmiernie ważne wymagania. !!!